هوش مصنوعی: شاعر در این متن به بیان هنر و توانایی‌های خود در شعر و معانی عمیق آن می‌پردازد. او از طلوع صبح و ماه به عنوان نمادهای زیبایی و روشنایی یاد می‌کند و اشاره می‌کند که شعرش چنان شیرین است که حتی سیارات نیز از بیان آن عاجزند. شاعر همچنین به قدرت کلام خود در حل مسائل پیچیده و رسیدن به اوج معانی اشاره دارد و تأکید می‌کند که این توانایی‌ها ذاتی و همراه گوهر وجودی اوست.
رده سنی: 18+ این متن دارای معانی عمیق و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها نیاز به دانش ادبی و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و نمادهای خاص ادبیات کلاسیک فارسی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۵۰

صبح صادق از طلوع معنی ام آگاه بود
بر مبارکباد طبعم مهر جای ماه بود

نظم شیرینم اگر کلک عطارد می نوشت
دست ناهید از ترنم یک قلم کوتاه بود

مریم فکرم مسیح از عین معنی زاده است
نقد اشعارم نخستین مشتری دلخواه بود

کار صد بهرام خواهم کرد با تیغ زبان
زان که از حل نکات من زهل در آه بود

از کلام خویشتن در اوج معنی طغرلم
این همه صافی به اصل گوهرم همراه بود
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۴۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.