تا شنیدم از صبا افسانه های زلف یار
سایه شمشاد را در باغ کردم اختیار

نیست اندر دفتر هستی حساب دیگرم
بس که می باشد شب هجرش به من روز شمار

آرزو کردم ولیکن بخت بد یارم نشد
سرمه ای از گرد دامانش به چشمم انتظار

در پی هر صبح عشرت شام کلفت توأم است
نیست اندر باغ امکان یک گلی بی نیش خار

کرده از طرف چمن نیرنگ صحاف ازل
از رگ گل رشته شیرازه جزو بهار

از توکل بادبان کشتی امید کن
بس که پیدا نیست در موج محیط غم کنار

کی دل صدپاره ام از مومیا گردد درست
یاد چشمش بشکند گر ساغر رنگ خمار؟!

آنقدر داغ تمنای خیالش گشته ام
نیست مانند دلم امروز باغ لاله زار

تا صفای عارض او عرض جوهر می کند
دیده آئینه را نبود به جز حیرت شعار

میوه ای از باغ وصلش کی رسد آسان به کف
تا نگردد دانه اشک تو چون یاقوت نار؟!

بر لب کوثر ز جوش سبزه روشن می شود
نسخ تعلیق خط ریحانش از خط غبار

وه چه خوش گفتست طغرل شاه اورنگ سخن
شد سفید آخر ز مویم کوچه های انتظار!