هر چه جز عشقش مرا عار است و بس
مدعا از یاری ام یار است و بس

نیست بار دیگری بر دوش من
قامت خم زیر این بار است و بس!

کی رسم در وصل او از بخت بد
پیش رویم بس که دیوار است و بس؟!

آنقدر در عشق او خون شد دلم
اشک من چون دانه نار است و بس

نیست کاری در جهان جز عاشقی
کارهای دهر بیکار است و بس!

جان شیرین می کند در بی ستون
قسمت فرهاد کوهسار است و بس!

پیش چشم عاشق مجنون ما
کوه و صحرا جمله هموار است و بس!

نیست حق دعوای هر کس در جهان
یک سر منصور بردار است و بس!

بی سبب کی می رود موسی به تور؟!
مطلبش یک عرض دیدار است و بس!

حلقه های کفر زلفش دم به دم
برهمن را تار زنار است و بس

گفت هر کس دید چشم و ابرویش
در رواق کعبه معمار است و بس

مدعا حاصل نشد از باغ دهر
جای گل در دشت من خار است و بس

طره اش هرگه که بر دوش افکند
در نظر چون حلقه مار است و بس

حبذا طغرل که بیدل گفته است
چشم وا کن شش جهت یار است و بس