ای شوخ پریوشان آفاق
بر باده ده شکیب عشاق!

نبود به جهان کسی ز آدم
یک تن که تو را بود نه مشتاق!

بیچاره دلم که جفت غم شد
تا کرده ام ابروی خمت طاق

همدرس بودم به عشق مجنون
او رفت به دشت و من به اسواق

در گردن جان من نهادی
مانند سگان خویش اطواق

روحم به ازل میان ارواح
با عشق تو بسته بود میثاق

شیرازه نمی توان گرفتن
دیوان غم تو را ز اوراق

مشهور وفا و مهر بودی
در بین شکرلبان به اخلاق

بسیار بریدی عاشقان را
با تیغ جفا و ظلم اعناق

از آتش عشقبار طغرل
گردید قرار و صبرم احراق