هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از طغرل، با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، به توصیف عشق، فراق، و زیبایی معشوق می‌پردازد. شاعر از نیرنگ‌های عشق، درد فراق، و تأثیر هنر در بیان احساسات سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربهٔ ادبی نیاز دارد. همچنین، برخی استعاره‌ها و مفاهیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۲۱۶

اگر خرامی به سوی چمن بدین نیرنگ
به پیش روی تو گل می رود ز رنگ به رنگ

به صید شیردلان جهان به صیادی
غزال چشم تو هر دم کند کمین پلنگ

به یاد آن قد موزون فتاده ام از پا
نشان تیر من آمد کمان خانه چنگ

به غیر ساز فراقت که آورد دیگر
نوای نغمه عشاق را بدین آهنگ؟!

به باغ حسن ز خوبان چه سرو ممتازی
سوی تو نسبت خوبان بود تخیل بنگ

طریق مدح تو من آنقدر نمودم طی
شدم به صفحه آفاق همچو مصرع لنگ

دلت چو قطعه سنگ است که آتشین خوئی
که نیست مسکن آتش به غیر سینه سنگ

شکست رونق بازار نقش تصویرت
نگارخانه چینی و کارگاه فرنگ

به نزد محنت روز فراق یار مرا
برابر است دم اژده ها و کام نهنگ

خوشا ز مصرع دریای معرفت طغرل
حباب بست نفس بس که دید قافیه تنگ
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.