بیا ای باعث شور جنونم
که چون زلف دلاویزت نگونم!

توئی آن شاهد شیرین تکلم
من آن فرهاد کوه بی ستونم

اگر چه دورم از وصلت ولیکن
دلیل شوق باشد رهنمونم

نپرسیدی ز احوالم که چون است
بیا بنگر که بی روی تو چونم!

نگفتی درگه پیمان و سوگند
که باشد با تو در اینجا سکونم

هنوزم در وفا تسلیم نآری
چو کردی در جفاها آزمونم

کجا شد عهد و پیمانی که کردی؟!
فریبیدی بتلبیس و فسونم!

به فرمان غمت از من چه سر زد
که افکندی چنین خوار و زبونم؟!

خیال سوزن مژگانش طغرل
رفو سازد همه چاک درونم!