مرحبا ای دلبر سیمین تن سیمین بدن
جعد مشکینت بود در گردن جانم رسن!

تا خم ابروی پیوست تو شد محراب ما
فرض آمد سجده با پیر و جوان و مرد و زن

این همه بیداد یا رب از کجا آموختی
حبذا نارفته از لعل لبت بوی لبن؟!

از حریم درگه خود دور کن اغیار را
زاغ را لائق نباشد آشیان اندر چمن!

دیده ام خوبان عالم را به خوبی کی بود
چون تو شوخی در میان خوبرویان زمن؟!

بوئی از زلفش به چین مستوجب غوغا بود
این قماش فتنه را کس چون برد سوی ختن؟!

همچو من طغرل کسی در عشرت آباد جهان
بکر معنی را نیاوردست در عقد سخن!