آن قلندروش که سویش دل بپاکی میکشد
پاکبازان را بکوی دردناکی میکشد

هر الف کو می کشد بر سینه از مستی و حسن
راستان را دل بسوی سینه چاکی میکشد

زین سبب شادم که شاید تیغ او بر من رسد
چون برش بر هر کس از بی وهم و باکی میکشد

چون طبیب عشق خواند نام بیماران هجر
زین مرض بر نام من خط هلاکی میکشد

هر چه از دورانت آید شکر بهتر ز آنکه چرخ
جمله تیغ ظلم بر دلهای شاکی می کشد

بلای عشق ز مردم گریخت ای فانی
ولیک روی به ویرانه رهی آورد