تا از هوای مغبچگان ناتوان شدم
در دیر خاک درگه پیر مغان شدم

خاک ره من اهل نظر سرمه میکنند
زاندم که خاک درگه آن آستان شدم

پیرانه سر اگر نه جوانیست در سرم
بهر چه عاشق رخ آن دلستان شدم

ز اقبال درد عشق منم عالمی دگر
ورنه ز چشم و دل ز چه دریا و کان شدم

در عشق آن پری که نشانش پدید نیست
اندر میان اهل جنون بی نشان شدم

از بیم خیل غم وطنم گشت میکده
غم نیستم کنون که بدارالامان شدم

وارستم از بلای خودی تا به دست عشق
آواره رمیده بی خانمان شدم

فانی زیاده زین نتوانم عیان نمود
کآشفته این چنین ز هوای فلان شدم

«امیرعلیشیر نوایی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir