هوش مصنوعی: این شعر به مناسبت عید و شادی سروده شده و از مفاهیمی مانند می‌نوشی، عشق، رقص، و شور و نشاط در محفل دوستانه سخن می‌گوید. شاعر از معشوق خود می‌خواهد که جام باده بردارد و از غم رها شود تا دل گشاده گردد. همچنین، صحنه‌هایی از محفل شادمانی، رقص، و عشق را توصیف می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیمی مانند می‌نوشی و عشق است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نامناسب باشد. همچنین، برخی از مضامین عرفانی و تغزلی آن نیاز به درک عمیق‌تری دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

شمارهٔ ۷۳

عید آمد ای نگارین بردار جام باده
و زبند غم برون شو تا دل شود گشاده

عهد صبوح نوکن جام می کهن ده
کم کن به عیش شیرین تلخی جام باده

گوئی شبی ببینم من شادمان نشسته
تو همچو شمع رخشان در مجلس ایستاده

تو قصد رقص کرده من عزم پای بوست
تو دست من گرفته من در پی ات فتاده

تو مست عیش گشته من مست شور عشقت
تو کام خویش رانده من داد وصل داده

تو نرم کرده دل را من دل دلیر کرده
زلف کجت گرفته لب بر لبت نهاده

آیا بود که روزی در دست نرد وصلت
نقشی چنین برافتد با آن نگار ساده

ای چنگی نواگر برگوی این غزل را
بهر صبوح عیدی در بزم شاهزاده

شاهی که چون رخ آرد در کارزار چون پیل
در پای اسبش افتد خورشید چون پیاده
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.