هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که به مفاهیمی مانند ایمان و کفر، درد و درمان، عشق و معرفت، و رابطه‌ی انسان با خدا می‌پردازد. شاعر از طریق تشبیهات و استعارات، به بیان حقایق عمیق معنوی و عرفانی می‌پردازد و بر این نکته تأکید می‌کند که همه چیز در نهایت به خدا بازمی‌گردد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات و مفاهیم عرفانی دارد. این مفاهیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده و نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۳۶

بر دوزخ هم کفر و هم ایمان تراست
بر دو لب هم درد و هم درمان تراست

گر دو صد یعقوب داری زیبدت
کانچه یوسف داشت صد چندان تراست

خندهٔ تو چون دم عیساست کو
هر چه در لب داشت در دندان تراست

چند گویی کان و کان یک ره ببین
کانچه در کانست در ارکان تراست

چند گویی جان و جان یک دم بخند
کانچه در جانست در مرجان تراست

از لطیفی آنت جان خواند از آنک
هر چه آنرا خواند جان بتوان تراست

هر زمان گویی همی چوگان من
گوی از آن کیست گر چوگان تراست

چون همی دانی که میدان آن تست
گوی هم می دان که در میدان تراست

بنده گر خوبست گر زشت آن تست
عاشق ار دانا و گر نادان تراست

صورت ار با تو نباشد گو مباش
خاک بر سر جسم را چون جان تراست

من ترا هرگز بنگذارم ولیک
گر تو بگذاری مرا فرمان تراست

هیچ مرغ آسان سنایی را نیافت
دولتی مرغی که این آسان‌تر است
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.