رفتی تو ز بزم و نه همین نشئه ز می رفت
تأثیر ز آواز دف و ناله نی رفت

من بیخود شوقم بره وعده چه دانم
قاصد ز سر کوی تو کی آمد و کی رفت

چون غنچه دلم وانشود بی تو گرفتم
صد فصل بهار آمد و صد موسم دی رفت

خونی تو که در بزم بدل کردیم از ناز
رفتی و ز چشمم همه چون شیشه می رفت

یار آمد و صد شکوه بدل داشتم از وی
رفتم چو کنم سر گله‌ای وای که وی رفت

رفت از برم آن سروسهی وز دل و جانم
صد آه ز دنبالش و صد ناله ز پی رفت

فریاد که بختش نرسانید به لیلی
مجنون اگر از بادیه صد بار بحی رفت

نالان نشوی تا ز فراقی تو چه دانی
کز درد جدائی نیستان چه به نی رفت

کردیم ز خاک در و نقش قدمت یاد
هرجا سخن از تخت جم و افسر کی رفت

مشتاق که آمد بر او شکوه کان دوش
چون گرد ره دور و دراز گله طی رفت