هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، به زیبایی‌های زندگی، عشق و رهایی از تعلقات دنیوی می‌پردازد. شاعر با اشاره به مکان‌های مقدس و میخانه، برتری عشق و آزادی را بیان می‌کند. او از دل‌سپردن به معشوق، دوری از مردم و رضایت به ویرانی‌ها سخن می‌گوید و در نهایت، عشق را برتر از همه چیز می‌داند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه در این شعر نیاز به درک و تجربه‌ای دارد که معمولاً در سنین نوجوانی و بزرگسالی قابل درک است. همچنین، برخی از اشارات مانند میخانه ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وم‌سال نامناسب باشد.

شمارهٔ ۵۹

از صحن کعبه ساحت میخانه خوشتر است
از دور سجه ی گردش پیمانه خوش تر است

یارب چه حکمت است که بیگانه خوی من
با آشنا خوشست و به بیگانه خوش تر است

از سینه‌ام رود به کجا دل که جغد را
از طرف باغ گوشه ی ویرانه خوش تر است

ما می‌کشان ز خوشه ی انگور دانه‌ای
در کیش ما ز سبحه ی صددانه خوش تر است

زان بر جنون زدم که به کوی پریوشان
عاشق خوشست و عاشق دیوانه خوش تر است

در گوشه ی دل از حرم و دیر فارغیم
ماراست خانه‌ای که ز هر خانه خوشتر است

در مزرعی که قسمت برق است حاصلش
در زیر خاک سوزد اگر دانه خوشتر است

پیوند جان ز خلق گسستم برای او
کز هر که هست صحبت جانانه خوشتر است

بعد از وفات یا مکش از خاک من که شمع
قائم مقام تربت پروانه خوشتر است

غیر از حدیث عشق تو مشتاق نشنود
کافسانه غمت ز هر افسانه خوشتر است
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.