از جسم بکوی یار جان رفت
مرغی ز قفس به آشیان رفت

از رفتن همرهان صد افسوس
تنها ماندیم و کاروان رفت

مرغی نگشوده پر بشاخی
صد باغ بغارت خزان رفت

صد بار بتیر حسرتم کشت
تا یار به خانه کمان رفت

تا بر سر زد گلی ز شاخی
صد خار بپای باغبان رفت

کاین مرغ اسیر در قفس ماند
چندانکه ز یادش آشیان رفت

مشتاق ز قید او نخواهد
هرگز بسراغ آشیان رفت