هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، بیانگر احساسات عمیق عاشقانه و عرفانی است. شاعر با استفاده از تصاویر طبیعی مانند بلبل، چمن، و کعبه، و همچنین اشاره به داستان‌های اساطیری مانند یوسف و خضر، به بیان درد هجران، عشق، و جذبه‌های معنوی می‌پردازد. ابیات پر از استعاره و کنایه هستند و احساساتی مانند اشتیاق، درد فراق، و امید به وصال را منتقل می‌کنند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و کنایه‌ها نیاز به درک ادبی و تجربه زندگی بیشتری دارند.

شمارهٔ ۱۱۰

دوش در طرف چمن بلبلی افغان میکرد
ناله در حلقه مرغان خوش‌الحان میکرد

بود در وصل ندانم ز چه رو می‌نالید
غالبا همچو من اندیشه هجران میکرد

کشتیم را که رهانید تو کل زین بحر
غرق میشد اگر اندیشه طوفان میکرد

سرنوشتش ز ازل بود که در چاه افتد
ورنه یوسف حذر از حیله اخوان میکرد

تشنه زخم خدنگ تو ام ایکاش مرا
در گلو قطره‌ای از چشمه پیکان میکرد

دردمی دردکش میکده را می‌شد صاف
هرچه میگفت گرش پیر مغان آن میکرد

جذبه کعبه بود خاصه مردان خدا
ورنه هر سست قدم قطع بیابان میکرد

بود اگر مست می‌شوق حرم شکوه چرا
کعبه رو از ستم خار مغیلان میکرد

نرسد گل چو بمرغان چمن لشکر دی
کاش می‌آمد و تاراج گلستان میکرد

زیر خط لعل تو میجست مپندار که خضر
در سیاهی طلب چشمه حیوان میکرد

قابل گنج محبت دل مشتاق نبود
ورنه این خانه ز سیل مژه ویران میکرد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.