می دو چشم تو ندانم ز چه پیمانه زدند
که ره دین و دل عاقل و دیوانه زدند

توئی آنشمع که هر شام ملایک تا صبح
در هوای تو پروبال چو پروانه زدند

کشم از دیر چسان پا که در آن مغبچگان
ره دین و دلم از جلوه مستانه زدند

خسرو ملک جنونم بر من مجنون کیست
کاول این قرعه بنام من دیوانه زدند

سوخت جامی ز می عشقم و پیداست که چیست
حال آنان که از این می دوسه پیمانه زدند