نیم غمین که بگردون مرا فغان نرسد
اگر ببار رسد گو بآسمان نرسد

چه پرورش دهم آن نخل را درین گلشن
که چون رسد ثمر او بباغبان نرسد

چرا کشم چو نه آهم رسد ز ضعف بر او
که از کمان جهد این تیر و بر نشان نرسد

بده برنج ره عشق تن کجا مشتاق
رسد بمنزل جانانه تا بجان نرسد