هوش مصنوعی: این متن شعری است که به موضوعات عشق، مهرورزی، وفاداری، ظلم و عدالت، و رموز عشق ورزیدن می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که نه هر کسی می‌تواند مهر بورزد و نه هر کسی که صاحب قدرت می‌شود، بنده‌پروری می‌داند. همچنین، او از ناامیدی‌ها و دردهای عشق سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که عشق واقعی را تنها کسانی درک می‌کنند که از ظواهر دنیوی فراتر رفته‌اند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات و استعاره‌های به کار رفته نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارند.

شمارهٔ ۱۳۶

نه هر مهی روش مهرگستری داند
نه هر که خواجه شود بنده پروری داند

هزار شیوه بکار است دلربایان را
نه هر که برد دلی رسم دلبری داند

بآن صنم ره و رسم وفا چه آموزم
که مهر خود روش ذره‌پروری داند

خوشست ناله و فریاد دادخواهانش
وگرنه خسرو من دادگستری داند

بجام و آینه تا ننگرند آخر کار
نه جم جمی نه سکندر سکندری داند

دلم ربود و رخ از من نهفت و حیرانم
که نیست او پری و شیوه‌پری داند

گرت دلیست بمعشوق و دلستانی ده
که قدر گوهر یکدانه گوهری داند

خبر ز عشق ندارد کسی که رونق دهر
ز گردش فلک و ماه مشتری داند

غنی ز سیم و زر از فیض مستیم ورنه
گدای کوی مغان کیمیاگری داند

کشد زاده خود را ز کین مدار طمع
که آسمان پدری خاک مادری داند

مپرس از ستم یار جز ز من مشتاق
که هم پری زده خوی به پری داند
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.