جمعند خوبان چون دسته گل
وز ناله عاشق تنها چو بلبل

بردند از دل آن زلف و کاکل
تاب و توان و صبر و تحمل

بر خرمن ما حسرت زد آتش
و آن برق جولان گرم تغافل

چون شمع دارم در محفل او
از پایه خویش هر دم تنزل

ما کاهی و عشق کوهی مجوئید
در زیر این بار از ما تحمل

در راه عشقم از توشه فارغ
ساز ره ماست برگ توکل

میباید آنی کارایش حسن
نه خط و خالیست نه زلف و کاکل

شوریست پنهان در مغز مشتاق
کز ناله در دهر افکنده غلغل