چشم سفید شد برهت گل‌عذار من
بود این شکوفه شجر انتظار من

شادم که در هوای تو خاکم بباد رفت
شاید صبا بکوی تو آرد غبار من

خاکم شود ز ریک روان بیقرار تر
بعد از وفات اگر گذری بر مزار من

چون شمعم از غمت همه تن صرف اشک شد
از بس گریست دیده شب زنده‌دار من

افشاند برگ و بذر غمت نخل عمر آه
کاخر ز دوری تو خزان شد بهار من

من شب ز روز بی‌تو ندانم که فرق نیست
از تیرگی میانه لیل و نهار من

مشتاق روز و شب من و کنج غمش ولی
آسوده از من و غم من غمگسار من