۲۱۱ بار خوانده شده

شمارهٔ ۲۷۹

از پرتو مهر، شد آخر آن ماه
محفل فرزندم، الحمدالله

دامان خرگاه، تا برزد آن ماه
شد ماه پنهان، در زیر خرگاه

ما را بکویش خیزد چه از آه
آن قصر عالی این رشته کوتاه

غیر و من آخر تا چند باشیم
مقبول مجلس مردود درگاه

نخلیست مقصود کورا و ما را
شاخیست سرکش دستیست کوتاه

چون آفتابش گویم که باشد
ماه من و مهر آن مهر و این ماه

او همدم غیر وز رشک ما را
آهی و صد اشک اشکی و صد آه
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۷۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.