شنیدم تشنه‌ای جویای آبی
ز سوز دل سرا پا التهابی

که در بر از تف لب تشنگی داشت
دلی چون بر سر آتش کبابی

بدشتی کز عطش هر پاره سنگش
چو اخگر داشت تابی و چه تابی

بآن تندی روان بود از پی آب
که از گردون جهد تیرشهابی

فتاد آخر ز پا از بس قدم زد
در آن دشت از فریب هر سرابی

چو دید از ساغر گردون محالست
رسد جز شربت مرگش شرابی

ز هستی شست دست و داد تن را
بمردن از عطش ناخورده آبی

که شد از جانبی ناگه هواگیر
برنگ ابر نیسانی سحابی

بکامش قطره‌افشان چون صدف گشت
فزون از هر شمار و هر حسابی

درین صحرا که یک گل نیست مشتاق
کزو لب تشنه‌ای گیرد گلابی

زوصل آن بت گمگشته نومید
مشو هرچند جوئی و نیابی

ترا ای تشنه‌کام وادی عشق
که سرگرم طلب چون آفتابی

امیدی هست تا جانی بتن هست
که باز آید بجوی رفته آبی