به پوزش به شه لختی نماز
وز آن پس به نرمی چنین راند راز

که عبدالله یقطر نامدار
زکین بد اندیش شد کشته زار

بگفت این و دستوری از شاه یافت
چو باد بزان سوی هامون شتافت

چو او رفت فرمانروای زمن
همه یاوران را نمود انجمن

وزان پس بدیشان چنین راز گفت
بد انسان که نزدیک و دورش شنفت

که عبدالله یقطر اندر عراق
بشد کشته از جور اهل نفاق

کنون نغز گفتار من بشنوید
خرد گرد آرید و آگه شوید

هر آنکس که با من بپیمود راه
شود کشته درکربلا بی گناه

ز مردان به جز سید الساجدین
نماند تنی زنده در آن زمین

هر آنکس که با اندیشد از جان خویش
بگیرد ره خانه ی خویش – پیش

رود تا به گرداب رنج و بلا
نیفتد چو من درصف کربلا

شنیدند از شاه چون این سخن
پراکنده گشتند آن انجمن

گروهی که بودند دنیا پرست
کشیدند از یاری شاه دست

نماندند برجا – ز یاران او
به جز اندک از جان نثاران او

که بودند از هاشمی زاده گان
همان راد مردان و آزاده گان

و دیگر تنی در شماره هزار
بماندند درموکب شهریار

«الهامی کرمانشاهی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir