چو گشتند لختی همی رهسپار
به قصر مقاتل گشادند بار

سپه بهر راحت فرود آمدند
سراپرده ی شاه را بر زدند

چوشه گشت آسوده ازرنج راه
یکی خیمه دید اندر آن جایگاه

به دهلیز او نیزه ای استوار
ودیگر یکی باره ی راهوار

پژوهش نمود از خداوند آن
یکی گفت با آن شه کامران

خداوند این خیمه عبدالله است
که خود نابه هنجار و دورازره است

بد اندیش مردی است جعفی نژاد
کژی باشدش پیشه زشتی نهاد

نوندی فرستاد شه سوی اوی
چو آمد ستمکار ناپاکخوی

بفرمود شه:ای که درروزگار
نبوده تو را جز گنه هیچ کار

بیا توبه کن زان فراوان گناه
پی یاری من بپیمای راه

که از نار دوزخ رهانم تو را
سوی باغ مینو کشانم تو را

چنین پاسخ آورد برگشته بخت
به شاه فلک مسند عرش تخت

که گر من خدیوا در این داوری
تو را همرهی سازم و یاوری

نخستین کسی کو شود کشته زار
منم دردو رویه صف کارزار

یکی تیغ دارم شده آزمون
بسی ریخته روز پیکار خون

و دیگر یکی اسب زرین لگام
سیه چشم و خارا سم و تیز گام

برآن از پی هر که بشتافتم
سرانجام هر جا که بد یافتم

وگر خصمی از پی مرا تاختی
زآسیب آنم رها ساختی

همان تیغ و آن باره ی باد پای
تو را بخشم ای داور رهنمای

به جز این نیاید زمن هیچ کار
زمن بیش ازاین چشم یاری مدار

چو بشنید این داور بی همال
رخ خویش برتافت ازآن بدسگال

بدو گفت: بیهوده کم گوی باز
که با تیغ و اسبت ندارم نیاز

مرااسب و تیغ نبی (ص)وعلی (ع)
به کار آید و بازوی پر دلی

به یاری خود خواندمت تاکه جان
رها سازی از چنگ اهریمنان

وگرنه به یاری یزدان پاک
ندارم زبی یاری خویش باک

پس اکنون دراین سرزمین درممان
به زودی ازین جایگه شو چمان

که گر بشنوی ناله و زاری ام
نبازی سر خویش در یاری ام

تو رانزد اهریمن تیره رای
به دوزخ دهد ایزد پاک جای

بدین گونه چون شه سخن سازگشت
بداختر به خرگاه خود بازگشت

چو او رفت و شام سیه شد پدید
همی بود شه تا سپیده دمید

به همراه فرخنده یاران نماز
بیاورد بردرگه بی نیاز