فراز آمد این گه ز گفتار من
که از مسلم ثانی آرم سخن

چه مسلم اسد گوهری پاکخوی
که بد عو سجه باب آن نامجوی

ز شیر خدا مردی اندوخته
به دل شمع دانش بیافروخته

به رزم عجم با دلیران دین
بسی کرده یاری به میدان کین

برادرش خوانده شه اولیا (ع)
روان شاد ازو خاتم الانبیا (ص)

چون آن پیر فرزانه در دشت جنگ
به شه دید از آن ناکسان کار تنگ

نوان قامت خویشتن کرد راست
برشه شد و اذن پیگار خواست

همی گفت کاین پیر کافور موی
به چوگان تو سرنهاده چو گوی

شمردستم از زنده گی سالیان
برشیر یزدان کمر بر میان

به خدمت مرا پشت شد چنبری
رخ لاله گون گشت نیلوفری

یکی تیر بودم کمانی شدم
توانا بدم ناتوانی شدم

مرا نیز بشمار ازین رفته گان
بپیوند براین به خون خفته گان

شهنشه چو بشنید گفتار مرد
دو چشم خدا بین پر از آب کرد

بگفت ای مرا مانده در روزگار
زیاران شیر خدا یادگار

برو کردگار ازتوخوشنودباد
پیمبر زکردار تو باد شاد

روان شد به میدان سرافراز پیر
پرندی به دست و سمندی به زیر

پرندش سپهر و سمندش هلال
زخورشید رخشان تر او را جمال

چو روشن شد از روی او دشت کین
به مردی بن نیزه زد بر زمین

خروشید کای کینه گستر سپاه
که گشتید گرد اندرین رزمگاه

تفو بربداندیش رای شما
بدا مزد دیگر سرای شما

منم آنکه مسلم بود نام من
سرسرکشان در خم خام من

به نیرو روانکاه شیران منم
به هر جنگ پشت دلیران منم

جهان گر پر از آب و آذر شود
وگر پهنه ها پر ز لشکر شود

اگر تیر بارد ز بارنده ابر
جهان یکسر آید کنام هژبر

مرا هیچ از آن دردل اندیشه نیست
که اندیشه مرمرد را پیشه نیست

اگر نامداریست دراین سپاه
بتازد تکاور به آوردگاه

برون شد ز لشگر یکی زشت مرد
درافکنده دربر سلیح نبرد

تو گفتی یکی زشت مرد
درافکنده دربر سلیح نبرد

تو گفتی یکی آهنین کوه بود
ویا زشت عفریت بستوه بود

سبک حمله آورد بر مرد پیر
که اندازد از پشت اسبش به زیر

سرافراز حق را نیایش گرفت
نبی (ص) وعلی راستایش گرفت

بکند آن بن نیزه از روی خاک
بدو بریکی نعره زد خشمناک

پس آنگه چنان زد به پهلوی اوی
سنان را که بگذشت زآنسوی او

فغان از سپاه عمر گشت راست
زیاران شه بانک تکبیر خواست

اجل گشته ی دیگر آمد به جنگ
بدان نیزه کشتش یل تیز چنگ

بدینسان همی با سنان رزم کرد
که تا از سپه کشت پنجاه مرد

زآسیب آن نیزه ی شست باز
دگر کس به رزمش نشد اسب تاز

نیامد چو مردی سوی رزمگاه
سرا فراز شد حمله ور برسپاه

بسی کشت و بسیار زخم درشت
بدید وبه دشمن نیاورد پشت

سرانجام لشکر بدو تاختند
ز زین بر زمینش بیانداختند

چو از زین بیافتاد لب باز کرد
شهنشاه را بر سر آواز کرد

خداوند دین با دلی ناشکیب
بیامد به بالین او با حبیب

هنوزش روان بود درتن که شاه
بیامد به بالینش در رزمگاه

جهان بین خود پیر بنمود باز
به دیدار آن خسرو سرفراز

بگفت ای مهین شهریار زمن
وفا کردم آیا به عهد تومن؟

شهش گفت کای گنج صدق و صفا
عجب عهد خدا رانمودی وفا

به پاداش نیکی خدای بزرگ
تو را بهره سازد عطای بزرگ

حبیب مظاهر به مسلم سرود
ازآن پس که با شاه گفت وشنود

که هر چند بعد ازتو پاینده گی
نه بینم سر آید مرا زنده گی

ولیکن زمن هر چه خواهی بخواه
که فرمان پذیر آیمت نزد شاه

بدوگفت مسلم که ای نامدار
مکش دست از دامن شهریار

همین است واین آرزوی من است
که خدمت بدین شاه خوی من است

بگفت این و جان را به جانان سپرد
به خلد برین زین جهان رخت برد