چو این دید خورشید چرخ یلی
ابوالفضل دریای خشم علی(ع)

علم رابه دست علی پور شاه
سپرد وبرون تاخت زی رزمگاه

به همره برادرش عون و علی
دو شیر دژ آگاه غاب یلی

به لشگر زدوده پرند آختند
بسی سرز پیگر جدا ساختند

به پور برادر رسیدند چون
بدیدندش ازمرکب خود نگون

پراکنده کردند ازو دشمنان
به یکسو کشیدندش از آن میان

چو شهزاده را زخم بسیار بود
نیارست دیگر نبرد آزمود

به ناگاه بد گوهری زشتخو
که فیهان بدش نام شد سوی او

به یک زخم او را فکند از هیون
بخفت آسمان دلیری به خون

روان از تنش عرش پرواز گشت
به فرخنده باب خود انباز گشت

چو عباس نام آورد اورا بدید
یکی آه سرد از جگر برکشید

به فیهان بر افکند اسب ستیز
سرش را بیفکند با تیغ تیز

برترکش ابوالفضل تیغی راند
که نام و نشانش به گیتی نماند

پس آنگاه فرخ سپهدار دین
تن کشته بگرفت در پیش زین

بیاورد از دشت آوردگاه
به افسوس بنهاد در نزد شاه

شهنشه چو دید آن تن چاک چاک
رخ و موی آغشته با خون و خاک

خروشید و جوشید وبگریست زار
پس آنگاه با دیده ی اشگبار

تن چاک شهزاده ی پاکرای
بیاورد در پیش پرده سرای

بخواباند چرخ یلی رابه خاک
ز زخم تنش خون همی کرد پاک

همی گفت زارای جوان حسن (ع)
که بشکست از مرگ تو پشت من

که زد تیر ضرغام کوشنده را؟
که خوشاند دریای جوشنده را؟

که یال دلیریت در خون کشید؟
که بر من سیه کرد روز سپید؟

همی بود شه مویه ساز و دژم
که ناگه برآمد خروش از حرم

دویدند از پرده ها بانوان
چو بر گرد کوشنده شیر آهوان

به مژگان یکی تیرش از تن کشید
یکی بر لبش لب نهاد و مکید

برآمد یکی شیون از نینوا
که شد اهل گیتی ازو پر نوا

جوانمرد افسرده دل مادرش
همی گفت مویان به بالین درش

که ای تار مویت کمند دلم
مسلسل دو زلف تو بند دلم

که برنوجوانیت رحمی نکرد
که جان مرا کرد پر داغ و درد

تنی را که پرورده ام همچو جان
که درخون کشیدش به زخم گران؟

چو رفتی ازیدر سوی باب خویش
گرفتی ره گلشن خلد پیش

نگفتی که من مادری داشتم
زخویشش چرا دور بگذاشتم

همانا ندانستی ای نوجوان
که بی تو نماند تنم راتوان

همی گفت و زینگونه زاری نمود
به مرگ پسر سوگواری نمود

چه بندیم دل درسرای غرور
که بس مام بنشاند درسوک پور

پس از سوک عبدالله بن حسن
من از سوک قاسم سرایم سخن