گشتم از هجر او نزار چو نی
وعده وصل او ندانم کی

او بت دلبرست و نیست مرا
هیچ کاری به جز پرستش وی

ای بهاری که بی هوای بهار
روی تو گل دماند اندر دی

گر گل است از دو عارض تو خجل
چون ز مژگان من گشاید خوی

بس بخیلی به قوت بوس و کنار
باز هنگام وعده حاتم طی

بیم باشد که می مرا بخورد
گر مرا بی تو خورد باید می