نگاه گم شده در راه کوی یار مرا
گسسته عقد گهر گریه در کنار مرا

خود از محبت جانان به خود حسد دارم
ز رشگ غیر کنون برگذشته کار مرا

ز هر یقین که شود صاف سینه صاف ترم
غبار دل نشوم گر کنی غبار مرا

به بی بری مزنم طعنه کز هزار چمن
قضا گذاشته این جا به یادگار مرا

ز روزگار چه منت که بر سر من نیست
به روزگار تو افکنده، روزگار مرا

خدا ز آفت پژمردگی نگهدارد
شکفته است دل و طبع زین بهار مرا

مزاج دوست خموشی خرد ولی چه کنم
گل محبتم این ناله هست خار مرا

تعلق تو «نظیری » بپستیم دارد
توجهی که کند دوست واگذار مرا