چه منت از مدد روزگار بر سر ما
که حسن فطرت اصلی نمود جوهر ما

به شعر و شاهدم از کودکی نظربازیست
که عشق خیزد از آب و هوای کشور ما

ز ذوق ما نشود باخبر مذاق سقیم
درست ذایقه داند عیار شکر ما

کمان لعب به زه کرده در کمین بودم
که طایری ننشیند به بام منظر ما

متاع راحت و شادی ما به غارت داد
چه فتنه بود که ناگه درآمد از در ما

کدام عربده انگیز طرح جنگ انداخت
که سنگ تفرقه آمد به جام و ساغر ما

کسی شکفته ز معجون آب و گل نشود
سرشته اند به غم طینت مخمرها

غش وجود به اکسیر عشق زایل کن
که زر شود مست از کیمیای احمر ما

ستاره ی دل عاشق نهان کند خورشید
کز آفتاب فروزان ترست اختر ما

گداختیم ز دود خمار نایابی
به یک دو جرعه کس آبی نزد به اخگر ما

نوا برآر و درین پرده کن «نظیری » رقص
که هست دلبر ما از الست دلبر ما