نظر به ظاهر و صیاد در خفا خفتست
اجل رسیده چه داند بلا کجا خفتست

کجا ز فتنه آن چشم نیم باز رهیم
که فتنه خاسته از خواب و پای ما خفتست

کسی به قلب شبم ترکتاز می آرد
که بر فراش قصب پای در حنا خفتست

شمیم مهر ز باغ وفا نمی آید
به هر چمن که تو نشکفته یی صبا خفتست

طبیب عشق ببرد طمع ز بیماری
که شب به راحت ازین درد بی دوا خفتست

کسی از معانقه روز وصل یابد ذوق
که چند شب ز هم آغوش خود جدا خفتست

بگیر کام دل ای کعبتین مردم چشم
که بردت آمده و نقش بر قفا خفتست

شب امید به از صبح عید می گذرد
که آشنا به تمنای آشنا خفتست

فسانه صرف «نظیری » مکن که خواب کند
شکسته یی که به صد درد مبتلا خفتست