زبان طعنه ما کوته از بریدن نیست
علاج شکوه عاشق بجز شنیدن نیست

ز بسکه گشته ام از درد انتظار ضعیف
نگاه را به رخت قوت رسیدن نیست

چنان که خانه زندانیان فرود آید
شکسته جان قفس و جرئت پریدن نیست

ز بی تعلقی خویشتن به این شادم
که جان سپردن اگر هست دل طپیدن نیست

به هجر و وصل و ملال و نشاط گریه کنم
در آن دلی که طلب هست آرمیدن نیست

ز تار زلف تو زنار بر میان دارم
بیا که مصلحت پیرهن دریدن نیست

گرفته طبع «نظیری » سؤال ازو مکنید
درخت گل نشکفتست و وقت چیدن نیست