جهان جوان شد و عقد بهار می بندد
بهار پای جهان در نگار می بندد

ز صنع نشو و نما آب و خاک الوان شد
جماد و نامیه خود را به کار می بندد

نکاح باغ و بهارست و دایه بستان
میان نرگس و دستار خار می بندد

چمن ز صوت بلند هزار پندارد
که رنگ لاله و گل برقرار می بندد

ازین حدیقه چو گل، زود بایدش رفتن
کسی که دل به نوای هزار می بندد

مسافران چمن نارسیده در کو چند
شکوفه می رود و شاخ بار می بندد

ز بی ثباتی گل بر درخت پنداری
که غنچه بر سر آتش شرار می بندد

گهی که دامن صحرا ز لاله رنگین است
بدان که خون دلش در کنار می بندد

چه عیش سور میسر شود ز دورانی
که عقد نشئه می با خمار می بندد

وصال شمع چه مهلت دهد به پروانه
که موم گردن آتش به تار می بندد

ز دور چرخ چو ماهیست نان به گردابم
که طعمه بر رسن تابدار می بندد

متاع بخت «نظیری » نیافت در غربت
امید بار به عزم دیار می بندد