هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی‌های طبیعت در فصل بهار می‌پردازد. شاعر با تصاویر شاعرانه، تغییرات طبیعت مانند سبزه‌زاری فرش‌گون، ابرهای درهم‌پیچیده، تابش آفتاب، و شکوفه‌های رنگارنگ را به تصویر می‌کشد. همچنین، از مفاهیمی مانند گذر زمان، فریبندگی دنیا، و رنج‌های پنهان در دل زیبایی‌ها سخن می‌گوید.
رده سنی: 15+ این شعر دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است و استفاده از صنایع ادبی و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند از زیبایی‌های زبانی و معنایی آن لذت ببرند.

شمارهٔ ۱۷۸

وقت شد سبزه فرش در پیچد
ابر خرگه به یکدگر پیچد

آفتاب از کمین برآرد سر
پنجه ابر باد برپیچد

مسند سبزه نخل بگذارد
ز افسر غنچه شاخ سر پیچد

همه ذرات خاک بت گر را
تار زنار بر کمر پیچد

حسن و رنگی جهان نموده به وهم
سیمیا را بساط درپیچد

زاغ گرنه به حد کند پرواز
بهمش چرخ بال و پر پیچد

اصل بهتر که ترک فرع کند
پای در دامن اثر پیچد

دیده سیل بهار شد که جهان
به هم اوراق خشک و تر پیچد

تر و خشکی که کوه و صحرا راست
خرده لاله در شرر پیچد

زحمت خار و رنج خارا را
لاله در پاره جگر پیچد

ارغوان را که خون کند سیلان
ساعد از نوک نیشتر پیچد

بس فریب چمن «نظیری » دید
از بهشتش عنان نظر پیچد
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.