وقت شد سبزه فرش در پیچد
ابر خرگه به یکدگر پیچد

آفتاب از کمین برآرد سر
پنجه ابر باد برپیچد

مسند سبزه نخل بگذارد
ز افسر غنچه شاخ سر پیچد

همه ذرات خاک بت گر را
تار زنار بر کمر پیچد

حسن و رنگی جهان نموده به وهم
سیمیا را بساط درپیچد

زاغ گرنه به حد کند پرواز
بهمش چرخ بال و پر پیچد

اصل بهتر که ترک فرع کند
پای در دامن اثر پیچد

دیده سیل بهار شد که جهان
به هم اوراق خشک و تر پیچد

تر و خشکی که کوه و صحرا راست
خرده لاله در شرر پیچد

زحمت خار و رنج خارا را
لاله در پاره جگر پیچد

ارغوان را که خون کند سیلان
ساعد از نوک نیشتر پیچد

بس فریب چمن «نظیری » دید
از بهشتش عنان نظر پیچد