دوش بر سوز دل و سینه براتم دادند
سر چو شمعم ببریدند و حیاتم دادند

ناله کردم به نهان عشوه خموشم کردند
گریه کردم ز شکرخند نباتم دادند

درد و صاف غم و شادی به من ارزانی شد
تا خم و خمکده عشق براتم دادند

پاره پاره جگر طور ز غیرت خون شد
که کهی بودم و چون کوه ثباتم دادند

گرسنه دیده تر از مفلس کنعان بودم
خواجم گشتم که از آن حسن زکاتم دادند

تا به مقصد سپرم کشتی مشتاقان را
از خضر همت و از نوح نجاتم دادند

اختر شعشعه بر چرخ «نظیری » زده است
کس چه داند؟ که چه عالی درجاتم دادند