نه ز جهدم به کف بخت عنان می آید
نه به زورم زه دولت به کمان می آید

نه مرا بازوی قایم نه مرا دیده راست
همه بی قصد خدنگم به نشان می آید

تو که آسوده دلی از نفسم سود مخواه
من که شوریده ام آتش به زبان می آید

سخن مردم دیوانه حقیقت دارد
در عبارت به اشارات نهان می آید

عشق در مملکت عقل چو سلطان گردد
روش و عادت دیگر به میان می آید

می کنم سور چو از خانه علایق برود
می دهم خیر چو از راه زیان می آید

همه بر خویش ز بیم دم آخر لرزند
جای ذوقست که کشتی به کران می آید

مرد درگاه و سراپرده عزت نبود
هرکه دامن به سر پای کشان می آید

وصل جویان تو بر روی نسیمی گردند
که ازو بوی تلف کاری جان می آید

طاقت جور و جفا نیست تنگ حوصله را
گریه چون زور کند دل به فغان می آید

این که با طبع شبابست «نظیری » چه عجب
می رود پیر به میخانه جوان می آید