هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی بیانگر عشق عمیق و فداکاری شاعر به معشوق است. شاعر از دلتنگی‌ها، رنج‌ها و فداکاری‌های خود می‌گوید و معشوق را منبع همه آرزوها و تمناهای خود می‌داند. او از هر آنچه معشوق می‌خواهد پیروی می‌کند و حاضر است هر رنجی را برای او تحمل کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه در این شعر وجود دارد که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۲۶۰

فلک مزدور ایمای تو باشد
نوازد هر که را رای تو باشد

به دل تنگی کنم دل خوش همیشه
که تنها جای غم های تو باشد

نیازارم ز خود هرگز دلی را
که می ترسم درو جای تو باشد

شود مجروح مغز استخوانم
سر خاری چو در پای تو باشد

میی کاشفتگی در شور آرد
نگاه کارافزای تو باشد

حریفی کز خرد بازیچه سازد
عتاب گریه فرمای تو باشد

نهایت نیست طومار دلی را
که مضمونش تمنای تو باشد

کدورت نیست کاخ سینه ای را
که راهش بر تماشای تو باشد

گل صدرنگ می روید از آن خاک
که در وی نوش صهبای تو باشد

سحرگه هرکه پیش از خواب خیزد
حریف باده پیمای تو باشد

دو عالم نقد جان بر دست دارند
به بازاری که سودای تو باشد

«نظیری » زندگی در درد دل جو
که درد تو مسیحای تو باشد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۵۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.