مرد بی حوصله مردانه نگردد هرگز
خوف گرد دل دیوانه نگردد هرگز

عشق تا هست گرفتاری خاطر برجاست
بی تعلق دل دیوانه نگردد هرگز

قوت بلبل ز ریاح گل سیراب شود
که ز مستی ز پی دانه نگردد هرگز

قابل فیض بجز نیک سرشتان نشوند
خاک گل ناشده پیمانه نگردد هرگز

هرکه تایب زمی و مطرب و ساقی گردید
رویش از قبله میخانه نگردد هرگز

چشم مستش ز فغان و شغبم بیش غنود
خفته بیدار به افسانه نگردد هرگز

شادی از وحشت اگر زور رمد ترکش گیر
غم امین است که بیگانه نگردد هرگز

کار تو ساختن و پیشه من سوختن است
ذره در عرصه پروانه نگردد هرگز

دولت ملک بقا جوی «نظیری » که عزیز
کس به این مزرع ویرانه نگردد هرگز