هوش مصنوعی: این شعر از نظیری نیشابوری به موضوع عشق و مستی معنوی می‌پردازد. شاعر عشق را برتر از عقل و مدرسه می‌داند و از رهایی از قیدوبندهای دنیوی سخن می‌گوید. او خراباتی‌گری و بی‌اعتنایی به ادب ظاهری را ستایش می‌کند و عشق را فراتر از دستورات عرفی می‌داند. همچنین، از بخشش دنیا و آخرت به یک گدا سخن می‌گوید و بر اهمیت گدایی در راه دوست تأکید می‌ورزد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و پیچیده‌ای مانند مستی معنوی، خراباتی‌گری و بی‌اعتنایی به قوانین ظاهری است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم نیاز به دانش ادبی و فلسفی پایه دارند.

شمارهٔ ۴۰۵

نخست عشق به میخانه کرد نزول
به گرد مدرسه گردیدنست نامعقول

ز راه ضربت دستست رقص بی حالان
سماع عشق نخیزد مگر ز اصل اصول

کمینه بوالعجبی، در دیار عشق این است
که حاکمی شود از حکم کودکی معزول

از آن عزیز خراباتیان شدیم که ما
ادب نگاه نداریم، در خروج و دخول

برون ز دلبر شهری، درون ز شاهد غیب
گنه به طور ملامت کشان بود مقبول

متاع هر دو جهان را به یک گدا بخشیم
گر از هزار تمنا، یکی رسد به حصول

بلند شد سخن عشق، لیک معذوریم
که نیست رخصت گفتار جز بقدر عقول

غرض گدای در دوست بودنست ارنه
به گنج ها نکنیم التفات بر مسئول

خموش تا نشناسد کسی «نظیری » را
چه لازم است که معلوم گردد این مجهول
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۰۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.