تا به کی خیمه چو گل بر گذر باد زنم
عهد خوبی گذران بینم و فریاد زنم

حاصل مزرع آفت زدگان است آن گنج
من غلط قرعه به ویرانه و آباد زنم

بیش ازین شور نمی گنجد اگر کان نمک
بر جگرسوختگی های خدا داد زنم

مست شوقم می و خون درنظرم یکسانست
سر ز ساقی کشم و چنگ به جلاد زنم

خار حسرت به دل و خنده شادی بر لب
جام غم گیرم و خود نوشم و خوش باد زنم

شرح هجران تو بر مرغ گلستان خوانم
شانه زلف تو بر طره شمشاد زنم

گر مقیمان چمن از تو نشانم گویند
بوسه ها بر قدم بنده و آزاد زنم

قلم عقل ز بازیچه ساقی بشکست
خنده ها بر سبق و بر خط استاد زنم

منهدم گشت چو بنیاد وفا کعبه دل
حاکمی کو که ز بیداد بتان داد زنم

در گلستان چو حدیث قد آن سرو کنم
ناوکی بر دل صد پاره شمشاد زنم

من و ورد سحری نیست «نظیری » انصاف
راه میخانه روم، دوش به زهاد زنم