هوش مصنوعی: این شعر از نظیری نیشابوری بیانگر ناامیدی از تغییر و تحول در شرایط موجود است. شاعر احساس می‌کند که هیچ چیز تازه‌ای در زندگی‌اش وجود ندارد و همه چیز تکراری و خسته‌کننده شده است. او از عشق، آرزوهای بربادرفته، و نبود امید سخن می‌گوید، اما در پایان به نوعی امیدواری به تغییر و تجدید حیات اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار است. همچنین، برخی از مضامین مانند ناامیدی و جستجوی معنا ممکن است برای سنین پایین‌تر سنگین باشد.

شمارهٔ ۴۳۴

نه مقامی که در آن زاد سفر تازه کنیم
نه غباری که از آن سرمه نظر تازه کنیم

سوی این بادیه هرگز نوزیدست نسیم
سینه بر برق گشاییم و جگر تازه کنیم

همه از شعله چو پروانه پر انداخته ایم
وز طپیدن نتوانیم که پر تازه کنیم

تشنه دارند به بحر و دم آبی ندهند
خود لب خشک به خوناب مگر تازه کنیم

کی بود یار سفر کرده ما بازآید
جان مشتاق از آن سینه و بر تازه کنیم

خلق را فتنه این شهر فراموش شده
زخم پنهان بنماییم و خبر تازه کنیم

وقت آن شد که می از ساغر خورشید زنیم
لبی از خنده شادی چو سحر تازه کنیم

شمس دین اختر اعظم به سعادت خواهیم
نوبت سلطنت شمس و قمر تازه کنیم

بنده باشیم و ملوکانه حکومت رانیم
روش دیگر و آیین دگر تازه کنیم

به تضرع کله فقر ز سر برداریم
پادشاهانه همه تاج و کمر تازه کنیم

نقش امید «نظیری » به جهان نتوان یافت
به که این تخته بشوییم و ز سر تازه کنیم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۳۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.