هوش مصنوعی: این شعر از نظیری، شاعر فارسی‌زبان، به زیبایی‌های طبیعت و ناپایداری دنیا می‌پردازد. او با تصاویری مانند گل‌های fading، زمین پر از رنج، و حاکمان بی‌توجه، از بی‌وفایی جهان و گذرا بودن زندگی می‌گوید. در نهایت، شاعر به دنبال رستگاری و وفاداری در میان این ناپایداری‌هاست.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی، انتقادهای اجتماعی پوشیده در استعاره‌های شعری، و استفاده از زبان ادبی پیچیده، درک این شعر را برای مخاطبان زیر 16 سال دشوار می‌کند.

شمارهٔ ۴۷۰

منه به رنگ جهان دل، دی و بهاران بین
وداع حسن گل و ناله هزاران بین

بنفشه خسته و نرگس به خواب و گل در کوچ
وفای همسفران اتفاق یاران بین

ز پاره جگر خلق خاک آکنده ست
ز چاک سینه گل داغ گل عذاران بین

بجورخانه دل ها خراب ساخته اند
نظر به ملک ندارند شهریاران بین

رسیده اند ز اوج سپهر بر لب بام
چو ماه کاسته حسن کلاه داران بین

جوان و پیر به میدان دو اسبه تاخته اند
نبرده گوی سعادت کسی، سواران بین

زمین مجوی ز بهر سکون که مردارست
نشسته بر سر هر کوی جیفه خواران بین

درین مسافرت آزاده ای نخواهی دید
طریق اهل فنا گیر و رستگاران بین

ز آب دیده «نظیری » گل وفا روید
در آن چمن که منم فیض ابر و باران بین
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.