هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از زبان عاشقی است که معشوق خود را با تعابیر زیبا و پررمز و راز مانند گل، خورشید و آینه توصیف می‌کند. شاعر از جمال و رفتار معشوق چنان متحیر است که حتی خارهای بهشت را به پای او می‌سپارد و حاضر نیست در برابر جلوه‌های او سر فرود نیاورد. همچنین، اشاره‌ای به تأثیر گفتار شیرین معشوق بر واعظ دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و ادبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی دارد. همچنین، برخی از تعابیر مانند «دامن رفتار» و «غیرت رخسار» ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۱۵

ریش سازد ز نزاکت گل رخسار ترا
گر خلد خار به پا طالب دیدار ترا

فرصت چشم گشودن به نگاهی ندهد
کس چو حیرت نکشد غیرت رخسار ترا

مگذر از خاک من ای شوخ که نتوان دیدن
در کف جلوه گری دامن رفتار ترا

تا ببالی بخود از خوبی خود در کار است
دامن آینه یی آتش رخسار ترا

گر چو خورشید رسد بر فلکم سر ندهم
بدو صد بال هما سایه دیوار ترا

واعظ ما نه ز خود این همه شیرین سخن است
دیده دلچسبی شیرینی گفتار ترا
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.