تنگ از بسکه شد زمانه ما
مردمی خاست از میانه ما

چون نشینم بزیر چرخ که هست
حلقه مار آشیانه ما

راحت از ما ز بس گریزان است
میرمد خواب از فسانه ما

لخت دل نامه و، ز داغش مهر
اشک ما، قاصد روانه ما

بس بود دود آه و آتش عشق
لاجورد و طلای خانه ما

دارد از اشک شمع سان پرچم
علم آه عاشقانه ما

خاکساریم و، همچو آب حیات
میخورد خاکمال دانه ما

میکند ترک مسجد و منبر
بشنود واعظ ار ترانه ما