هوش مصنوعی: متن بالا یک شعر فلسفی و عرفانی است که به ناپایداری و بی‌ثباتی دنیا اشاره دارد. شاعر با استفاده از تصاویر طبیعی مانند باد، آب روان، سایه و کوهسار، زندگی را گذرا و بی‌ارزش توصیف می‌کند. او از خواننده می‌خواهد که به دنیا وابسته نشود و به جای آن، به لطف خداوند و معنویت روی آورد. همچنین، شاعر به رفتارهای نادرست انسان مانند غرور، حرص و مستی اشاره می‌کند و آن‌ها را بی‌فایده می‌داند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از اشارات مانند مستی و جهنم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.

شمارهٔ ۲۰۱

عیش گیتی باد تند پر غباری بیش نیست
زندگی آب روان ناگواری بیش نیست

این قدر بر تاج دولت، گردن خواهش مکش
سایه بال هما ابر بهاری بیش نیست

در طلاقش ای دل نامرد، چند استادگی؟
آخر این دنیا زن ناسازگاری بیش نیست

زینت دنیا ندارد این قدر واله شدن
سرخ و زردش، چون شفق نظاره واری بیش نیست

پرمشو ز اوضاع ناهموار گیتی تنگدل
کاین بلند و پست، سیر کوهساری بیش نیست

ای که از مستی کنی هرلحظه صد فریاد و شور
از تو تا قعر جهنم نعره واری بیش نیست

می کنند از هر طرف نیش زبان بر هم دراز
بزم گلریزان مستان خارزاری بیش نیست

حلقه پشت کهنسالان ز بار زندگی
از برای مرگ چشم انتظاری بیش نیست

ای دعا برخیز و سر کن راه درگاه کریم
از تو تا عرش اجابت آه واری بیش نیست

برگرفتش سبزه سان از خاک مهر لطف دوست
ورنه واعظ دانه آسا خاکساری بیش نیست
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.