پیری آمد بر تنم هر موی خنجر میکشد
بر سر از موی سفیدم مرگ لشکر میکشد

گویی از بس ناتوانی سبزه میروید ز سنگ
دود آه حسرتی تا از دلم سر میکشد

شایدش چشم بد دوران گذارد در کنار
آنچه درویش از نگه های توانگر میکشد

بسکه صوفی در تلاش پایه منصوری است
گر فتد داری به دستش، خویش را بر میکشد

گر به گردون رفته یی، آخر بود جای تو خاک
طفل هر جا هست، خود را سوی مادر میکشد

از ضعیفان کن طلب واعظ نظام کار خویش
رشته با آن ناتوانی بار گوهر میکشد

«واعظ قزوینی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir