عارف اگر چه بیغم دل دم نمیزند
هردم چه خنده ها که بعالم نمیزند

در خامشی بگیر سبق از کتاب، کو
با صد لب و هزار سخن دم نمیزند

آگه شود اگر ز مکافات ضرب و زور
من بعد شاه سکه بدرهم نمیزند

آن را که خواب مرگ بود در نظر مدام
چون شمع تا سحر مژه بر هم نمیزند

آید سخا ز مردم درویش بیشتر
چینی چو کوزه های گلین نم نمیزند

ای شمع، زیر چرخ چه اظهار خوشدلی است؟
کس گل به سر به محفل ماتم نمی زند!