نشود عاشق از فغان خاموش
کار دریا بود همیشه خروش

سخن از عشق، پخته میگردد
آب دایم خورد ز آتش جوش

کی شوی بزم شاه را قابل؟
نشوی تا ز اشک گوهر پوش

نتوانی گریختن زین تن
بسکه تنگت کشیده در آغوش

صبح پیری دمید، و از دم مرگ
میشود شمع هستیت خاموش

چشم دل را ز خاک شاه و گدا
هست گیتی دکان سرمه فروش

کشت ای دل ترا غم دنیا
باده تلخ پند من مینوش

چه غم رزق؟ کآسمان و زمین
میکشند آب و دانه تو بدوش!

حرف دنیا چو بگذرد واعظ
نیست دری ترا چو پنبه بگوش