چو تار چنگ کند گوشمال غم سازم
چو مرغ رنگ بتنگست بال پروازم

رسید ضعف بجایی که نارساست اگر
کنند کوک بساز خموشی آوازم

ز بس جهان شده خالی ز دوستان صدیق
فرامشی بود امروز محرم رازم

بشوق بال و پر افشانی فضای عدم
چو گل همیشه گشاد است بال پروازم

بسان بید موله درین چمن واعظ
ز سرفکندگی خویشتن سرافرازم