چهره بگشای، که از شوق بپرواز آیم
تا بود جان بتن از خود روم و، باز آیم

پر ز افغانم و خاموش چو ابریشم ساز
ناخن دادرسی کو که به آواز آیم؟!

تنم از ضعف چنان شد، که بسر منزل خویش
نبرم راه ز بیهوشی اگر باز آیم

شبنم آسا همه تن دیده گریان گردم
چون بگلگشت سراپای تو طناز آیم

لطف کردی قدمی رنجه نمودی باری
آن قدر باش که از خود روم و باز آیم

کردم آلوده بصد عیب چو واعظ خود را
تا بیاد تو ز بدگویی غماز آیم

«واعظ قزوینی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir