۳۴۰ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۴۳۵

صبحدمان مست برآمد ز کوی
زلف پژولیده و ناشسته روی

ز آن رخ ناشستهٔ چون آفتاب
صبح ز تشویر همی کند روی

از پی نظارهٔ آن شوخ چشم
شوی جدا گشته ز زن زن ز شوی

بوسه همی رفت چو باران ز لب
در طرب و خنده و درهای و هوی

بهر غذای دل از آنوقت باز
بوسه چنانست لبم گرد کوی

ریخت همی آب شب و آب روز
آتش رویش به شکنهای موی

همچو سنایی ز دو رویان عصر
روی بگردان که نیابیش روی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.